ADD (ang. Attention Deficit Disorder) to zaburzenie neurorozwojowe, którego główną cechą jest chroniczny problem z koncentracją, utrzymaniem uwagi i organizacją działań – bez wyraźnie zaznaczonej nadpobudliwości ruchowej (która jest charakterystyczna dla ADHD). Choć ADD najczęściej diagnozuje się w dzieciństwie, zaburzenie to może utrzymywać się również w dorosłości, często niezauważone przez otoczenie i samego pacjenta.
Jak objawia się ADD?
Objawy ADD bywają subtelniejsze niż te w ADHD, dlatego osoby z tym zaburzeniem są często błędnie oceniane jako „roztrzepane”, „leniwe” czy „niezorganizowane”. Najczęstsze objawy to:
-
trudności z koncentracją i szybkie rozpraszanie się,
-
zapominanie o codziennych obowiązkach,
-
gubienie rzeczy, pomijanie szczegółów,
-
trudności z planowaniem i organizacją,
-
długie odwlekanie zadań,
-
częste marzycielstwo lub „zamyślenie się”,
-
problemy z utrzymaniem porządku i rytmu dnia.
U dzieci objawy te mogą wpływać na naukę i relacje z rówieśnikami, u dorosłych – na życie zawodowe, rodzinne i samoocenę.
Jak rozpoznać ADD?
Rozpoznanie ADD nie jest łatwe i wymaga kompleksowej oceny. Diagnoza powinna obejmować szczegółowy wywiad, obserwację oraz testy psychologiczne. Warto pamiętać, że ADD może współwystępować z innymi trudnościami, takimi jak zaburzenia lękowe, depresja czy problemy emocjonalne.
W przypadku podejrzenia ADD warto skonsultować się z odpowiednimi specjalistami:
-
Psycholog – wykonuje diagnozę psychologiczną, bada funkcje poznawcze i mechanizmy uwagi, a także udziela wskazówek dotyczących wsparcia w codziennym funkcjonowaniu.
-
Psychiatra – ocenia, czy objawy ADD wymagają leczenia farmakologicznego. Nowoczesne leki mogą znacząco poprawić koncentrację i organizację u dzieci i dorosłych.
-
Psychoterapeuta – pomaga wypracować strategie radzenia sobie z trudnościami, wzmacnia poczucie własnej wartości i wspiera w budowaniu struktury dnia i motywacji.
Na czym polega leczenie ADD?
Leczenie ADD powinno być dostosowane do wieku, stopnia nasilenia objawów i indywidualnych potrzeb pacjenta. Może obejmować:
-
terapię behawioralną i treningi koncentracji,
-
terapię poznawczo-behawioralną (szczególnie u dorosłych),
-
organizacyjne strategie i techniki planowania,
-
farmakoterapię (np. leki stymulujące i niestymulujące),
-
psychoedukację i wsparcie dla rodziców lub partnerów.
Im wcześniej zaburzenie zostanie rozpoznane, tym większe szanse na poprawę funkcjonowania i uniknięcie wtórnych trudności, takich jak obniżona samoocena, stres czy wypalenie.
ADD to nie wyrok. Z odpowiednią pomocą możesz poprawić swoją koncentrację, uporządkować codzienne życie i rozwinąć swój potencjał. Jeśli podejrzewasz u siebie lub swojego dziecka ADD, skontaktuj się z psychologiem, psychiatrą lub psychoterapeutą, aby uzyskać rzetelną diagnozę i skuteczne wsparcie.